سه‌شنبه‌های بدون خودرو؛

نوشتاری از :میثم فروغی نیاوقتی وارد کوی مهدیس اهواز می شوی یک بیابان پر از نخاله را خواهید دید که در آن ساختمان سازی کرده اند. مردمی که توان خرید خانه یا اجازه منزل راندارند عمدتاً دراین منطقه ساکن شده اند تابتوانند امورات زندگی شان را به هرسختی که هست بگذرانند.منازلی که در کنار یکدیگر  بالا رفته بدون اینکه از امکانات اولیه زندگی درآن خبری باشد؛ البته که در برخی نقاط از این انشعابات رد و اثری هست ولی در اکثر قریب به اتفاق خیابان های این منطقه خبری از زیرساخت های اساسی برای زندگی شهروندی مردم نبود.امکاناتی که اگر نباشند زندگی شهروندان به سختی می گذرد ؛ ولی اهالی کوی مهدیس در این کمبودها سالهاست که زندگی میکنند و دستشان هم به جایی بند نیست وفریادشان هم به کسی نرسیده است.نبود فضای سبزشهری ، پارک و حتی اتوبوس شهری که جزئی از اولیه های زندگی اند که دراین منطقه بویی ازآن احساسی نمی شود.بارها مسئولان شهری برای نشان دادن حسن نیت خود بازدیدهایی ازاین منطقه بعمل آوردند اما همه آنها بعد از مدت کوتاهی به دست فراموشی سپرده شد و تا مدتها بعد که دوباره شاید سروکله کسی پیدا می شد تا مردم امید پیدا میکردند که شاید بتواند رحمی ومروتی ازآنها را به تن زخمی این منطقه بنشاند که آنهم دردی را درمان نکرد.مردمی که همچنان اندر خم این کوچه و آن کوچه حیران و سرگردان مانده اند . مانده اند و دل در گروی تأمین نیازهای اولیه زندگی خود قرار داده اند . ازسوی دیگر هم باید نگران آینده فرهنگی واجتماعی کودکان خود باشند که در چنین وضعیت تاسف انگیزی زندگی را می گذرانند ودر کوچه های خاکی وپر از جانوران موزی و سگ های ولگرد بازی میکنند.بازی کودکانی که در زمین های بیابانی مهدیس به چشم می خورد،  این سؤال را به سه‌شنبه‌های بدون خودرو؛...

امروز تن کارون آسیب دیده و زخمی روزگار است و بر سر هر تکه آن دعواست. انگار که هیچ وقت از آن خوزستان نبوده است.کارون مانند توپ چهل تکه شده که به کف رسیده است و هرسال اوضاعش بدتر از قبل می شود...نوشتاری از: میثم فروغی نیاروزگاری به کارون لقب پر آب ترین رودخانه کشور را می دادند .روزگاری سطح آب این رودخانه آنقدر بالا می آمد که لرزه بر اندام همه می انداخت.دور نیست که همین پرآبی و پهنا وعشق قایق سواری، بسیاری را برای دیدنش به اهواز می کشاند.زمانی پهنای کارون باعث شوق شعف وصف ناپذیری بود.هرکجا می گفتیم اهل خوزستانیم ، بی اختیار سراغ کارون را می گرفتند و ما هم میگفتیم ای، روزگارش بد نیست ! مادری داریم بنام کارون ، بهتر از برگ درخت ،بهتر هر گل یاس ، بهتر از صد هزار آب روان که به خوزستانی معروف است.همه مدیونش هستیم . این رود در دل خود چه خاطره ها ودلاوری ها جای داده است.خاطراتی از جنگ تحمیلی ودلاوریها در دفاع مقدس که امروز تنش زخمی است . زخمی روزگار ونامهربانی های دوران . جزیره های بسیار در دل این رودخانه باعث بیماری اش شده است.ناراحت است عرصه برآن روز به روز تنگ تر میشود.سدهایی که  روز به روز روی طول این رودخانه ساخته میشوند باعث افولش شده و سهم خوزستان میرود که فقط از این رودخانه یک نام برایش باقی بماند و فاضلابی که در آن جریان دارد.این اوضاع واحوال در نام و آوازه این بزرگ رود  نیست.واقعا هم نیست.همه به آن بدهکاریم و درقبالش وظیفه داریم.البته این شرح حالیست که بیشتر مسولان از درک آن عاجزند.اما  در آن سوی کویر این آب را برای چه می خواهند نمی دانیم؟ گفته اند صرف شرب است؛ اما دیدیم که شرکتهای فولادی از پس این انتقال درحال تولد هستند وکویر درحال آباد شدن.اما خوزستان که ز سه‌شنبه‌های بدون خودرو؛...